IJSLAND 2013 - dag 3: expeditie Askja

Early rising. Om 7u20 kwam Sæmundur van Geo Travel ons ophalen voor onze dagtrip naar de knoop! We doorkruisten de Misdadigersvlakte, reden een paar keer door de Jökulsá a fjöllum, omzeilden de koningin van IJsland en klommen gestaag voorbij de sneeuwgrens... Even verduidelijken?

Het hart van het land is desolaat, onbewoond en ruw: schijnbaar eindeloze lavavelden worden hier en daar doorkruist door gletsjerrivieren en ingesloten door besneeuwde bergtoppen. Met grijs als hoofdkleur, potentieel veel wind, amper een grasspriet en gesteente in alle formaten, heeft het iets weg van een maanlandschap en de NASA gebruikte het gebied dan ook als trainingsoord voor de Apollo-vluchten. Aangezien ook schapen het er amper uithouden, vonden de Oude IJslanders het gebied dan weer uitermate geschikt voor verbanning. Slaagde je erin om 20 jaar in de onherbergzaamheid te overleven, dan waren ze wel bereid gratie verlenen...aldus de overlevering :-) Ódádahraun of de 'woestijn van misdadigers' dus.

We waren de eerste expeditie van het seizoen en niemand wist precies wat de toestand van de route was. Sæmi had met Penni afgesproken, zodat we steeds met twee superjeeps samen konden blijven - iets dat nog handig zou blijken toen we ons op terugweg vastreden in de smeltende sneeuw. De weg naar Askja was nog afgesloten, wat betekent dat ook de 'gewone' 4x4's er niet door kunnen. Na een paar uur doemde de 1.682m hoge Herdubreid of 'breedgeschouderde' verhuld in de wolken voor ons op. De berg wordt ook wel de 'koningin van IJsland' genoemd en speelt voor de locals een belangrijke rol.

De route begon meer en meer putten en brokken te vertonen en de over te steken sneeuwvelden werden steeds groter. De zon brak door de wolken en hoe hoger we klommen, hoe warmer het schijnbaar werd. We picknickten aan de hut van Drekagil. We waren nog een goeie 8km en niveauverschil van 500m van de Askja verwijderd. Eens boven, zagen we de immense kraterwand met een diameter van 8km en een uitgestrekte, over te steken sneeuwvlakte. De slee werd van het dak van de jeep gehaald en het echte avontuur kon beginnen! Ongeveer 2,5km verderop lag het -tot onze verbazing nog volledig bevroren - Öskuvatn-kratermeer en de dampende Viti-krater. Hier verdwenen in 1907 twee Duitse geologen en tot op vandaag is niet geweten hoe en waarom. Spannend.

Spannend? Als je met Lies onderweg bent, zelfs in een onmetelijke witte vlakte, weet je dat het er spannend aan toe gaat! Nee, wij zijn nog niet in de Himalaya, maar hier staan er plots drie sherpa's klaar om onze queen of Askja ter bestemming te brengen. Op haar royale slede, deze keer niet met huskies, wordt our lady of Vinderhoute getrokken door Sæmi, met koord rond middel, en door sherpa Penni en sherpa Sven afwisselend verder geduwd. Deze laatste doet het eigenlijk te goed, want de koord hangt te slap... Was het maar alleen trekken? Onder de brandende zon stappen wij met zijn tienen verder, zakken wij diep , soms tot kniehoogte in de sneeuw weg. Afzien, zweten, vallen, opstaan, nauwelijks tijd om rondom jou te kijken! Wat een manier om het binnenland van IJsland te ontdekken...Mama Annie kan het ritme vam sherpa Sæmi niet aanhouden. Maar mama Fatima geeft niet op, en bereikt de kraters! De verwondering, de schoonheid, het grootse, het pure overvalt ons. Stilzwijgend proberen wij dit in ons op te nemen. En wat het zo bijzonder maakt is dat Lies door onze sherpa's zelfs tot aan de rand van het kratermeer wordt gedragen, en hé Lies, niet alleen een unieke en bijzondere ervaring, maar voor ons allen!

Diep intens gelukkig, en ook al moe in de kuiten beginnen wij aan de afdaling van 3.125m tot op 2.800m tot wij aan de super 4x4 terugstrompelen. En nu denken wij met zijn vieren dat het allemaal achter de rug is. De way back met Sæmi in zijn testeron 4x4 blijkt niet van een sneeuwdakje te lopen. Al vlug geraken wij gestremd door de zachte en kletnatte sneeuw, die gesmolten is in de diepe sporen tijdens deze dag, die wij nog in de vroege morgen hadden getrokken. En ja, wij waren 'stuck in the middle of the snow', en sherpa Penni moest ons met zijn monstervehikel uit de diepe Askjasporen trekken. We geraakten 'safe and sound' terug terplekke na ongeveer 14 uren avontuur. Moeten wij nog verder vertellen....?