Catharina had gisteren nog een winkel gemist, maar die opende pas om 11 uur. Lies wou nog langs een IJslandse ontwerpster, maar vond er haar gading niet, Annie was zo goed als uitgeshopt en Sven zou de volgende dag tijd zat hebben om zijn eenzaamheid vol te shoppen. We brachten dan nog maar een blitzbezoek aan het Harpa (dat dit jaar onze Gentse stadshal beconcurreerde voor de Mies Van der Rohe-prijs voor architectuur en die naar onze bescheiden mening terecht won - sorry Stad Gent, ja, we supporterden stiekem voor de IJslanders) en wandelden daarna door naar de oude haven voor een laatste 'fried cod lunch'. Kort na de middag zetten we koers naar iets dat geen van ons vier al eerder had bezocht: het Perlan en zijn Saga Museum.
Het Perlan of 'de parel' valt van ver op door zijn in de zon blinkende glazen koepel van 25,7m hoog. Het imposante gebouw is eigenlijk de watertoren van de stad Reykjavik, bedoeld voor de stadsverwarming. Vijf van de zes tanks zijn nog steeds in gebruik en bevatten samen 21 miljoen liter water. De zesde tank is omgebouwd tot Saga Museum. Boven de tanks is een observatiedek geconstrueerd van waarop je een 360° panorama op de stad en de omgeving hebt en bovenaan in de koepel is een ronddraaiend restaurant gevestigd. Een volledig rondje neemt er twee uur tijd en een grote hap uit je budget in beslag. We kozen voor het gratis toegankelijke panoramadek, observeerden een tijdje de trainingssessies van beginnende piloten op Domestic Airport en aten er na onze verplichte photo shoot alweer...een ijsje!
Van de nodige energie en calorieën voorzien, stortten we ons daarna in de IJslandse geschiedenis. Het Saga Museum deed door zijn opstelling en werken met audiogids denken aan de Canterbury Tales. In 17 verhalen wandelden we langs zo levensechte poppen en taferelen, dat we op sommige plekken serieus begonnen te vrezen dat de Vikingen van hun rots zouden springen of je op de schouder zouden tikken. Catharina en Annie hadden bij het slotfilmpje zelfs nooit doorgehad dat ze naast een pop hadden gezeten, tot we hen later in de auto vertelden dat de blonde meneer toch wel heel aandachtig naar het scherm had gekeken... Haar slogan 'history brought to life' heeft het museum krachtig omgezet. Zo hebben we het graag, al waren we een beetje lichtjes overdonderd door feiten en weetjes.
We verlieten IJsland niet zonder nog eens de geur van kokende modder, dampende aarde en zwavel te gaan opsnuiven in het geothermisch gebied Seltún-Krýsuvík. Voor Catharina was dat het nieuw terrein, de anderen hadden dit vorig jaar met meme en grootva bezocht. Daarna reden we door naar Keflavik, vanwaar de volgende ochtend onvermijdelijk onze Icelandair vlucht naar huis vertrok. We gingen in het kleine stadje dat wellicht grotendeels draait op aan- en afvliegende toeristen geheel ontoepasselijk Thais gaan eten en konden maar beter tijdig in ons bed kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten