IJSLAND 2013 - dag 11: Snaefell the devil

Snæfellsnes is mooi. Daarover zijn we het met elke reisgids roerend eens. Het was dan ook voor niemand van ons een eerste bezoek. IJslands grootste schiereiland heeft niet alleen een vulkaan met ijskap, maar ook lavavelden, kliffen, zwarte stranden, grotten, basaltformaties, watervallen, meren, warme en koude waterbronnen en vat het land op die manier eigenlijk een beetje samen. Maar wat niemand van ons eerder had gedaan, was de gletsjer van de Snæfell zelf opgaan... 1446m hoog en gekenmerkt door twee 'hoorntjes' (eigenlijk de echte vulkaankraterwand van maar liefst 200m hoge loodrechte rots), was de Snæfelljökull ook Jules Verne niet ontgaan. Hier vertrok ook zijn reis naar het middelpunt van de aarde. Dat wouden we wel eens met eigen ogen gaan bekijken! En een sneeuwscooter op een gletsjer... dat is altijd fun!

We ontwaakten opnieuw onder een stralende hemel, ideale omstandigheden om ons doel waar te maken! Na het ontbijt zetten we via de noordelijke kustroute, het stadje Grundafjördur (waar we op onze vorige bezoeken logeerden) en het dwarsbaantje dat de Snæfell mooi onthult, koers naar Arnarstapi, vertrekpunt van alle mogelijke trips naar de top.

Aangekomen aan de zuidkant van het schiereiland, viel het ons meteen op dat het er meer bewolking was dan aan de andere zijde, maar toch... Na de lunch informeerden we naar de prijsverschillen tussen snowmobile en snowcat. De prijzen die ons werden meegedeeld, bleken echter het dubbele te zijn van wat we zelf via internet vooraf hadden opgezocht en wat in onze reisgids stond vermeld! Geaffronteerd gingen we op zoek naar een andere aanbieder. We kregen er een gelijkaardig verhaal...de prijzen waarover we beschikten waren die van 2012 of zelfs 2011! Slik! De IJslanders zijn hun crisis blijkbaar te boven...

Alsof de financiële desillusie nog niet genoeg was, was ook de top van de Snæfelljökull ondertussen in de wolken verdwenen. Zelfs de goedkopere sneeuwcat bleek in die omstandigheden geen optie meer. Onze Sveini besloot het heft dan maar in eigen handen te nemen en het steile gravelbaantje zelf op te rijden. Boven zouden we wel zien wat we deden... Hoe meer we stegen, hoe lager de mist zakte en hoe minder we zagen. Aan het bord 'road impassable' maakten we onvermijdelijk rechtsomkeer en nog voor we het dal bereikten, begon het ook nog eens te regenen. We gaven op, 2-0 voor de vulkaan: vorig jaar te weinig sneeuw op de gletsjer en nu zagen we amper nog een berg...

Tijd om terug naar de zonnigere noordzijde van Snæfellsnes te rijden (waar we de hoorntjes van de snoodaard wel degelijk terug mooi zagen blinken) en onszelf te gaan troosten in ons favoriete mosselrestaurant...