IJSLAND 2013 - dag 1: to wet the appetite

Toeval bestaat, het is weer eens bewezen! Ons thuisfront is nu niet bepaald een denderend grote stad, maar we vertrokken vanmorgen in Gent-Sint-Pieters samen met de buren van een paar straten verder: zelfde vlucht en zelfde bestemming en mekaar op het spoor gekomen via, jawel... deze blog!... Catharina stond ons al op te wachten in Zaventem, de vakantie kon beginnen.

 

Nog niet half op weg, werden we meteen geconfronteerd met de ware IJslandse aard. Excuses voor het inzetten van een iets ouder toestel zonder in elke vliegtuigzetel ingebouwd persoonlijk multimediasysteem en compensatie met gratis drank en sandwiches voor iedereen. Ruim 14 uur voorbij, hadden onze magen hiervoor niet het minste bezwaar! Dat is geen toeval!

Eens geland, begaven we ons als volleerde IJslandreizigers meteen naar de ticketbalie van de flybus en vervolgens naar de bus zelf. Even checken of de bus wel stopt aan Reykjavik Domestic Airport en hoe lang die er precies over doet, want we zouden er toch tegen 17u ten laatste moeten zijn... De IJslander antwoordde in koelen bloedde: onmogelijk! De vlucht van 17u30? Haal je nooit. Een lichte opwelling van paniek brak uit, de tickets voor de flybus werden ogenblikkelijk terug gebracht en de kwestie werd aan de eerste beste taxichauffeur voorgelegd. In even koelen bloedde antwoordde die: give me 45 minutes, no problem, we can make it. En inderdaad, plenty of time... de lupinen waren nog klein in het zuiden en de hoofdstad werd bedreigd door donkergrijze wolken. Toeval?

We mochten als eerste boarden in de propeller Fokker en kozen alledrie resoluut voor een plaatsje aan het raam om toch zeker een glimp van het binnenland te kunnen opvangen. Tot bleek dat er paar medepassagiers bleven ronddraaien in de middengang en er op kassaticketje alias boarding pass eigenlijk een stoelnummer stond...

 

Halfweg de vlucht kwamen er gaten in de bewolking en verschenen de besneeuwde bergen onder ons. Eens in Akureyri scheen de zon en dat deed ook Sven toen we mekaar troffen in de piepkleine luchthaven! Daar moesten we op gaan klinken... en wie ons een beetje kent, weet dat dat zeker geen toeval kan zijn!



Sven en zijn drie vikingvrouwen