Última parte

Zoals de gemiddelde Mexicaan die uit Mérida weg wil, namen we de ADO-intercitybus naar Valladolid. 2,5 uur later vormde het koloniale provinciestadje een ware verademing. Mooi hotelletje in het centrum, lekker gegeten en dan naar de toeristische dienst om onze laatste excursie van dit avontuur te gaan regelen: een bezoek aan de archeologische site van Ek Balam en het natuurgebied van Ría Lagartos. We vonden een geschikte aanbieder en werden 's anderendaags om 8u30 opgehaald.

We hadden de Yucatec-Maya site van Ek Balam opnieuw zo goed als voor ons alleen. Zo hebben we het graag. De ommuurde stad moet van 400 BC tot 1540 bewoond geweest zijn. Het fascineert vooral vanwege het enorme paleis (185m lang en 32m hoog) met prachtig gestuct reliëf en door de rust temidden van het lage woud. In wat lijkt op een opengesperde jaguarmuil op het voorlaatste niveau van de acropolis werd pas recent het graf met offergaven van de vermoedelijke stichter ontdekt. 75km verder ligt het Parque Nacional de Ría Lagartos aan de noordkust van het schiereiland van Yucatán. Het beslaat een oppervlakte van meer dan 60.000ha en is een mangroveparadijs voor watervogels als witte pelikanen, de beroemde Caraïbische roze flamingo's, zeearenden, aalscholvers, enz. We gingen tot diep in de 'biosfera' bootje varen. Eens terug in Valladolid,  bezochten we nog een kleinschalige tequila distilleerderij en een Maya chocoladehuis (niet vergeten vrienden, van hier komt het bruine goddelijke goed eigenlijk!).

Op onze allerlaatste volledige dag voorspelt de veel te zwoele luchtdruk niet veel goeds. Er hangt onweer in de lucht, alleen valt het er niet uit. We zweten meer dan ooit tevoren en ook de locals lopen schijnbaar te puffen. Snotvallingen en hoestbuien steken de kop op. Zou de gevederde slang om offers vragen...? Gepakt en gezakt wachten we in de lobby op de taxi die ons naar Cancun moet brengen. Wanneer een gewone gele auto voor ons opdoemt, vloeken en zuchten we, maar er blijkt niets anders te regelen. Drie valiezen, handbagages, een rolstoel, drie personen en een chauffeur die noch het eindhotel noch de weg er naartoe blijkt te kennen, beginnen dan maar puffend opeengepakt aan een drie uur durende rit door het laatste stukje 'echte Mexico,' topes inbegrepen.

In het Comfort Inn hotel in Cancun worden we abrupt mijlen ver uit Mexico gecatapulteerd... Het is niets meer dan een westerse doorgangssluis van en naar de luchthaven en sfeer en gezelligheid zijn ver te zoeken. In het hotelrestaurant blaast de airco noordpoolwinden en op de menukaart staan enkel hamburgers en slechte spaghetti. Een margarita is niet meer te krijgen. We zijn alle drie in shock. Zelfs het dessert blijkt niet te vreten. Nu ook de vermoeidheid toeslaat en de microben ons niet meer sparen, is het tijd om naar huis te gaan... Soms zou een mens zichzelf willen kunnen teleporteren. Het enige dat ons nu nog scheidt, is een slechte nacht,  een luchthavenshuttle en 11 uren vliegen.

Adios México lindo, hasta luego...?
Albine, Annie & Lies

Evernote helpt u om alles te onthouden en moeiteloos te organiseren. Download Evernote.