We waren onze Gabriel nog niet goed en wel kwijt, als de miserie al begon... Het hotel waar we gedropt waren, bleek geen grote kamers op het gelijkvloers te hebben en van de piepkleine tweepersoonskamers was de deur van de badkamer zelfs niet breed genoeg om met een rolstoel door te geraken. Daar stonden we dan met onze reservatie, met pak en zak...en zonder chauffeur! De hotelmanager keek beteuterd, maar begripvol toe en was bereid de annulatiekosten te laten vallen. Ze zocht actief mee naar een ander 'toegankelijk' hotel, betaalde zelfs onze taxi en wij verhuisden (ondertussen ook nog steeds zonder lunch)...van de regen in den drop. In onze nieuwe lobby waren ze de vloer aan het uitdrillen, in de muren aan het slijpen, tegelijk het plafond aan het bezetten en het steengruis bij mekaar aan het vegen. Zucht... Samen slapen zat er voor het eerst op deze reis helemaal niet meer in en de toegankelijke kamer had een opstapje naar de gang.
Na de frustratie van ons te hebben afgespoeld, hadden we gelukkig een afspraak met Ilse en José Luis! De avond werd dan ook gevuld met het uitwisselen van belevenissen van de voorbije twee weken, lekker eten en muziek. Elke donderdag wordt in het Parque Santa Lucia de 'serenata yucateca' opgevoerd en dat wouden we wel eens gaan bekijken. Toen de klankman veel te laat aankwam, een verteller de tijd ondertussen moest vol lullen en het publiek begon af te druipen, zijn ook wij gevlucht naar beter! José Luis had een paar blokken verder immers vrienden-muzikanten zitten waarmee hij vroeger nog had samen gespeeld...
Mérida wordt in de lectuur het Mexicaanse Parijs genoemd... let wel, in de vorige eeuw. Nu valt vooral de vergane glorie op: de grote villa's in Franse stijl op de Paseo Montejo wachten verloederd op een (wellicht Amerikaanse) rijke opkoper die ze nieuw leven kan inblazen. In de eenrichtingsstraten heerst meestal chaos en op straat wordt je als 'extranjero' in het stadscentrum overdonderd door verkopers. Helaas voor hen is hun koopwaar niet zo mooi als die in Chiapas, dus we bleven pertinent weigeren en zochten onze souvenirs liever zelf. De kathedraal van Mérida is sober en niet zo bijzonder, het Casa Montejo (dat aan de familie van de stadsstichters toebehoorde) deed denken aan een doorsnee bemeubeld kasteel van de rijke aristocratie zoals we het bij ons in Europa kennen. In het Palacio de Gobierno gingen we niet alleen naar de schilderijen van Pacheco kijken die de geschiedenis van Yucatán weergeven, maar regelden in de toeristische dienst meteen ook een excursie naar de archeologische sites van Uxmal en Kabah. Het Museo de Antropología e Historia bleek gesloten voor renovatie en zo belandden we onverwacht in het gloednieuwe Mundo Maya zo'n 10km buiten het historisch centrum. Pas een jaar open, een zeer mooie up-to-date opstelling en een knap verhaal dat begint bij de Mayas vandaag en gradueel in de tijd teruggaat . Dit moet in de toekomst een verplichte stop worden als je het ons vraagt. Qua architectuur waren ze hier wellicht jaloers op het Vogelneststadion in Peking...
Op zondag heerst in de stad wel een gezellige drukte. Op het centrale plein is er een markt en vóór het Palacio Municipal wordt een 'boda mestiza' gehouden, een in scène gezet huwelijksfeest met dansen en een banda die er op los schettert. Maar Mérida is sowieso op haar best 's avonds: de temperaturen dalen tot een aangename waarde, veel straten worden afgesloten voor verkeer, overal klinkt muziek en iedereen komt buiten om te eten en te drinken. Toch vonden we 3,5 dagen meer dan voldoende en verlangden we alweer naar de rust van de geschiedenis. En toegegeven...stiekem misten we ook Gabriel die ons overal dropte waar we maar wouden. Nu zijn we op publiek transport en excursies aangewezen om te ontsnappen.
Op maandagmorgen werden we dan ook om 9 uur opgehaald door een minibusje en reden onder leiding van gids Hugo samen met twee Nieuw-Zeelanders, een Noord-Mexicaanse en vier Amerikanen naar Uxmal. Totaal niet zo commercieel als Chichen Itzá en Tulum, geen venters tussen de gebouwen en amper volk...een ware verademing! De 'piramide van de tovenaar' gaf meteen een andere indruk door haar afwijkende vormgeving. Het zijn in feite 5 tempels boven een. Het balspelveld was eerder een kleintje, maar wat vooral indrukwekkend was, was het zogeheten klooster. De vier gebouwen die volgens de cardinale punten georiënteerd staan, zijn met prachtig versierde friezen gedecoreerd en refereren samen naar de boven- en onderwereld en de kalender. Moeder Annie bekeek de site weer vanuit de hoogte en bezocht ook nog het paleis van gouverneur op het plateau vóór de grote piramide.
De legende wil dat Kabah de geboorteplaats was van de dwerg-tovenaar die Uxmal haar faam gaf en de steden waren via een sacbe of mayaweg van 20km met elkaar verbonden. Parallel met die oude weg, legde de Mexicaanse regering een weg aan die de site rats in twee deelde en dus om zeep hielp. Slechts het kleinste deel wordt nu gerestaureerd, terwijl het overgrote deel aan de overkant van de baan verder ligt te verkommeren. De stijl van de gebouwen geldt als het prototype van de Puuc-stijl of Meso-Amerikaanse barok.
Na de lunch keerden we naar de stad terug en vanaf morgen vatten we de terugweg aan.
Hasta luego,
De Chac-aanbidders
De Chac-aanbidders
| Evernote helpt u om alles te onthouden en moeiteloos te organiseren. Download Evernote. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten