Segunda parte

De deelstaat Chiapas is de meest zuidelijke staat van México, grenzend aan Guatemala. De Spanjaarden stichtten ooit de hoofdstad Chiapa op de plek waar nu Chiapa de Corzo is, maar hielden het er niet uit, lieten de zwoele temperaturen aan de 'indigenas' en vestigden zich in een nieuw Chiapa in de bergen, nu San Cristóbal de las Casas. Zo waren er dus twee Chiapas en zo kwam de deelstaat aan haar naam. Tot zover de geschiedenis.

De aanlegsteiger voor de boottochten door de Cañon del Sumidero was op amper een paar minuten van onze slaapplek. We scheepten in voor een twee uur durende tocht op de rio Grijalva en werden overdonderd door natuurschoon. Begroeide bergwanden van soms wel 1000m hoog schoven voorbij. Kleine apen slingerden door de bomen en witte reigers stegen op over het wateroppervlak. De krokodillen hadden weinig interesse voor ons bootje en sliepen rustig verder op de oever. Toen het landschap plots stukken wijdser en vlakker werd, bleken we de 240m hoge stuwdam te hebben bereikt, die de omgeving van elektriciteit voorziet. We voeren in één ruk 40km terug stroomopwaarts. Bij terugkomst proefden we 'conchito' (een soort mayastoverij van varkensvlees) in een klein restaurantje aan de zócalo en vertrokken naar San Cristóbal de las Casas.

Gedurende een dik uurtje rijden klommen we van 465 naar 2100m. De nacht was kil en vochtig en het goot water. San Cristóbal is omringd door indianendorpen, waar de authentieke cultuur vermengd is met het katholieke geloof. We trokken naar San Juan Chamula, een klein dorpje met een opvallende witte kerk en indianen in klederdracht. Een bezoek aan de kerk is werkelijk een unieke ervaring. Voor de talloze vitrines met heiligenbeelden zitten ganse families op de grond in een mist van copál. Er branden honderden kaarsen, mensen zitten ingetogen te bidden of zingen en spelen muziek en van tijd tot tijd wordt een kip de nek omgedraaid. Wat er daarna precies met het offerdier gebeurde en waarom ze ook allemaal cola of sprite bijhadden, zijn we niet te weten gekomen. Aan de andere kant waren schilders naarstig aan het verven om alles in gereedheid te brengen voor het grote feest op 24 juni, de feestdag van Johannes de Doper aan wie de kerk eigenlijk is gewijd.

We lunchten in Zinacantán, waar meteen een totaal andere, kleurrijkere klederdracht opviel. We gingen voor de grap 'local' en tot onze verbazing speelde Gabriel meteen vrolijk mee ☺ Na een koffietje in het centrum van San Cristóbal,  trokken we ons in onze hacienda terug om de regen voor te blijven. Net op tijd, want een beetje later viel hij met bakken uit de hemel... de straten werden tot rivieren herleid en wij gingen dineren aan het haardvuur (jawel!).

Nu we de omgeving zo goed als hadden verkend, was het tot slot tijd voor een paar kerken en musea in de stad zelf: de Santo Domingo en aansluitend historisch museum, de witte Guadelupekerk die we al dagen boven de stad zagen uittronen, het Museo de la medicina Maya en het kleine jademuseum. Chocolademelk met Kalua maakte de trip compleet en wachtend op onze dagelijkse portie nattigheid keerden we naar ons koloniaal stulpje uit 1650 terug. Morgen verlaten we de bergen en trekken we zuidwaarts naar Palenque.

Hasta más tarde!
Las tres mujeres

Evernote helpt u om alles te onthouden en moeiteloos te organiseren. Download Evernote.