IJSLAND 2012 - dag 2: Als de rook naar je hoofd is gestegen

Vanmorgen werden we wakker met een pittige regen die uit een egaalgrijze lucht tegen het raam tokkelde, voortgestuwd door een strakke wind. Niet echt een weertje om je eerste dag in IJsland te beginnen. Omdat het weer niet echt uitnodigde om op te staan bleven we redelijk lang in horizontale positie liggen totdat we om 8.15 uur beseften dat we toch eindelijk tot actie moesten overgaan, weer of geen weer.

 

Na het rijkelijke ontbijt waarvoor grootvader Jan had gezorgd pakten we onze bagage samen en begonnen aan onze dagtocht over het schiereiland Reykjanes. We reden eerst de westkust in zuidelijke richting af doorheen een gordijn van regen en een strakke wind. Het was koud en mijn gedachten gingen naar wat onze aspirant-vikingen Jan en Jacqueline wel zouden denken van deze eerste excursie op IJslandse wegen. ‘Naar welk onherbergzaam land hebben die ons meegesleurd…’ zou misschien wel hun eerste bedenking zijn geweest.

 

We passeerden na een halfuurtje rijden de breuklijn van de Atlantic Ridge die op het schiereiland Reykjanes aan land komt en een scheiding vormt tussen de Noordamerikaanse en de Euraziatische continentale platen. Die breuklijn wordt gesymboliseerd door een voetgangersbrug die beide continenten in geologisch opzicht met elkaar verbindt. Deze brug overspant een kleine kloof gevuld met zwart zand maakt het allemaal nog wat aanschouwelijker en symbolischer. We stapten korte tijd uit maar na 5 minuten rondwandelen en de brug eens overgestoken te hebben waren we kleddernat.

 

We zochten terug de beschutting van de auto’s op en reden verder naar het zuidwestelijk punt van het schiereiland. Daar ligt Gunnuhver, een klein solfatarenveld. Hier komen fumarolen en kokende modderpoelen voor, omringd door zwavelafzettingen en begeleid door de zo typische misselijkmakende zwavelgeur. Een felle regenbui joeg ons terug naar de auto’s en na nog een klein halfuurtje verder gereden te hebben kwamen we via Grindavik aan in de Blue Lagoon of Bláa Lónid in het IJslands.

 

Deze lagune middenin de lavavelden is eigenlijk een kunstmatig aangelegd meer dat het restwater bevat van de verderop gelegen geothermische centrale. Dit water wordt vanuit een diepte van nagenoeg 2.000 meter opgepompt om de turbines van de centrale draaiende te houden. Hierna wordt dit water afgevoerd naar de lagune, waar het ondertussen is afgekoeld naar een comfortabele temperatuur van 38 tot 40 graden. De blauwwitte kleur van het water is afkomstig van de aanwezigheid van silica en blauwgroene algen.

 

Voordat we een plons in het deugddoende water zouden nemen, namen we een uitgebreid lunchbuffet in het restaurant van de Blue Lagoon, waar we ons tegoed deden aan verse zalm en andere lekkere zeevruchten. Ook de dessertjes mochten er zijn, maar de porties waren ons ietsje te klein, waardoor we ongegeneerd een aantal keren naar de desserttafel over en weer liepen om nog meer.

 

We hadden een prachtig uitzicht op de lichtblauwe lagune en de erboven hangende dampslierten deden grootmoeder Jacqueline mijmeren en ze bracht het bekende liedje van Boudewijn De Groot ten gehore, zij het wel in een door haar lichtelijk bewerkte versie: ‘Als de rook naar je hoofd is gestegen…’ . Wij parodieerden hier natuurlijk op verder en kwamen tot volgende strofe:

‘Als de rook naar je hoofd is gestegen…

Heb je te lang in de Blue Lagoon gelegen…

Of teveel roomdessertjes gekregen…

Maar dat laatste had je beter verzwegen…’

Om 15 uur was het dan zover: we trokken onze zwembroek en badpak aan en gingen het behaaglijk warme water in. Jan en Jacqueline verklaarden ons waarschijnlijk in het begin kierewiet om bij een temperatuur van nauwelijks 7 graden in een buitenzwembad te gaan liggen weken maar ze moesten toegeven dat het een buitengewone ervaring was. Het weer was ondertussen wat opgeklaard en een wel heel schuchter zonnetje deed haar best om door de wolken te priemen.

Het waterbestendige speelgoedcameraatje van Lies nam prachtige foto’s en er werd zelfs een filmpje opgenomen. Als afsluiter dronken we een glas (en pisten hopelijk geen plas) aan de bar van de Blue Lagoon, die ook in het water verzonken staat.

Rond 18 uur hesen wij ons met tegenzin uit het warme water en trokken in de richting van Hveragerdi, waar onze volgende slaapplaats voor de komende drie nachten lag. We passeerden Reykjavík en gingen dan over de Hellisheidi naar het oosten. Het werd pikkedonker en de regen en mist staken weer de kop op.

 

Om 19.30 uur kwamen wij toe in Hotel Frost og Funi waar we onze kamers betrokken en snel nog in het nabijgelegen Hotel Örk gingen eten, want het water had ons allemaal erg hongerig gemaakt. Daarna was ons pijp uit en gingen slapen en hoopten stiekem op beter weer.

 

Slaapwel en tot morgen

Groetjes van Lies, Annie, Jacqueline, Jan en verslaggever Sven