IJSLAND 2011 – dag 6: de wraak van Snorri

Vandaag, 21 juni, het begin van de zomer! Ook in IJsland! Door de nooit ondergaande zon had Catharina bereslecht geslapen… Annie had met Lies liggen worstelen in het te nauwe bed en had ook al betere nachten gehad. Ook voor Lies begon de dag met een spectaculaire valpartij aan de ontbijttafel. Het klapstoeltje vloog tegen de radiator en Lies voluit tegen de grond. Om op adem te komen, luierden we in ons appartement tot we er door de cleaning staff werden uitgezet…

Tegen de middag kwamen we aan in Reykholt en parkeerden pardoes voor de deur van  Snorri Sturluson, IJslands grootste schrijver en allerminst een doetje. In het zonnetje genoten we van de door Sven perfect gevulde perziken met tonijn (ja, Kurt! Ze zijn op!).   

Snorri had zijn eigen thermisch bad dat via een tunnel was verbonden met zijn boerderij. Naar onze mening lag het toch op een iets te winderige plek, maar daar werden Vikingen wellicht strijdvaardig van. Verder bezochten we het plaatselijke kerkje, waar een prachtig gerestaureerd orgel lonkte… Lies haar muzikale vingers begonnen te kriebelen en Catharina voelde de drang opkomen om gospelsongs te zingen. Annie wilde doodgraag de tweede stem zingen, maar werd opgeëist om het orgel leven in te blazen en moest trappen voor Lies. Gelukkig hadden we onze cameraman Sveinn bij de hand… Misschien hebben we het noodlot alweer getart door ons niet te strikt aan de kerkregels te houden?

Gisteren hadden we het dal van de watervallen overgeslagen, dus gingen we vandaag kijken naar de Bjarnafoss  en de Hraunfossar. We waren onder de indruk van de kracht van de ene waterval en de uitgestrektheid van de andere. Deze keer kleurde het water van de watervallen turquoise, wat een prachtig contrast opleverde met het omliggende landschap. We bleven braaf aan de kant want de legende vertelt dat twee kinderen bij het oversteken van de natuurlijke stenen brug in het water vielen en verdronken. De moeder liet de brug na het drama vernietigen. We vetrokken richting Hveragerdi, maar toen sloeg ook bij ons het noodlot toe!

Door de hevige zijwinden in de vallei werd het deksel van onze gestreamlinede skibox aan flarden gereten…Plots zag Catharina een eruptie! Een slaapmatras, een grote Teva-sandaal (maat 47) en Kurts elektrisch luchtpompje vlogen over de IJslandse highway 518…! Sven luisterde deze keer acuut naar  ‘STOP’ en we sprongen uit de auto om de schade op te meten. Catharina vertrok prompt op sprokkeltocht om de zojuist genoemde voorwerpen uit de wegberm te gaan plukken, terwijl de lach op het gezicht van Sven en Annie verging… De brokken flapperden in alle richtingen. Gelukkig zag Sven een paar containers staan waarin hij dacht iets bruikbaars te kunnen vinden om het hele zootje opnieuw dicht te binden. Op alles voorzien, haalde Sven zelfs een tang tevoorschijn. In de gierende wind werd het deksel verankerd met negen dikke ijzerdraden. Tegen een slakkengangetje tuften verder… We hadden nog 150 kilometer voor de boeg… Over één ding waren we het roerend eens: de skibox was NO FUNBOX anymore!

Bij onze aankomst na 22 uur in Frost & Fire in Hveragerdi, bleek geen enkel restaurant meer open te zijn. We vonden troost in de plaatselijke frituur en bestelden kip met friet. Bij het eten van ons softijsje brak het brillenkoordje van Annie, nog steeds onder de indruk van de belevenissen van de dag, door… De pareltjes vlogen in alle richtingen over de vloer… Met vereende krachten zocht ons gezelschap de vloer van de frituur af (1001 pareltjes?), onder gebulder van Catharina die haar slappe lach tegen dan al lang niet meer de baas kon… 

Was het de kerk? Was het de eruptie? Was het de skibox? Waren het de winden? Waren het de pareltjes?  Of was het de wraak van Snorri?!