IJSLAND 2011 – dag 10: mighty Vatnajökull

Early rising, want vandaag stond één van de dromen van Lies op het programma: gaan sneeuwscooteren en dan nog wel op Europa’s grootste ijskap en de derde grootste ter wereld: de Vatnajökull. De ijskap ontstond in een kleine ijstijd, slechts een goeie 2500 jaar geleden.  Omdat er een aantal actieve vulkanen onder huizen (home of the Grimsvötn!), wordt de ijskap ook wel een ‘warme gletsjer’ genoemd. Op haar diepste punt is het ijs echter toch wel een kilometer dik.

Om 9.30 uur wisselden we onze auto voor een ‘monsterjeep’ met banden die nog groter waren dan camionbanden en zaten we plots meer dan anderhalve meter hoger. Via een F-baan, een IJslandse weg die niet voor personenauto’s toegankelijk is, klommen we in volle vaart langs haarspeldbochten, steile afgronden en gravelondergrond – een rollercoaster verbleekte naast dit parcours- naar Jöklassel, het basiskamp van Glacier Jeeps voor al haar gletsjerexpedities. Zo ook die van het Belgische kwartet.

 In het kamp kregen we een thermisch pak op maat, een bijpassende helm en laarzen. Als echte gletsjermannetjes werden we vervolgens de trotse bezitter van een skidoo snowmobile! Alle deelnemers verzamelden voor de instructies, Lies kreeg zelfs een privéleraar… Met de vlam in de pijp gleden we in colonne de uitgestrekte, eindeloze witte vlakte tegemoet. Het was een unieke intense beleving, zelfs al begon het te sneeuwen en hadden de ijstrollen het decor weggenomen… Niets kon de pret bederven! Voor Lies gaf de skidoo een enorm gevoel van vrijheid omdat het anders met een rolstoel of te voet totaal onmogelijk is om de natuur op die manier te beleven. We scooterden ongeveer een uur en maakten drie fotostops. Bij de laatste gaf Catharina het stuur door aan Sven.  En zoals alle mooie liedjes, duurde ook onze skidooervaring op de gletsjer niet zo lang als we wel zouden willen. Het smaakt nog steeds naar meer!

Ergens in het midden op de terugweg naar het dal wou Catharina het geduld van de IJslanders op de proef stellen door laconiek mee te delen dat ze haar kleine fotocamera in één van de zakken van het thermisch pak was vergeten… De kolossale 4x4 draaide zich elegant over het smalle grindbaantje alsof het een Fiat 500 was en de chauffeur gaf geen krimp. Om verdere klauterpartijen te vermijden werd Lies bij de aankomst beneden galant door twee stoere Vikings uit de reuzenauto geplukt. Another WOW-day…

Er wachtte ons voor de rest van de dag nog een heel traject naar Berunes. Onderweg bezochten het museum van de IJslandse schrijver Thorbergur Thordarson. Aan de buitenkant valt het voornamelijk op door de in het gebouw geïntegreerde weergave van al zijn werken. Binnen kregen we onder meer replica’s  van de boerderij waar hij opgroeide en zijn huis in Reykjavik te zien. In Djopivogur maakten we een wandeling langs de kust en gingen op zoek naar zeolieten en puffins. We kwamen van een kale reis terug. ’s Avonds werden we ten slotte warm ontvangen bij Olafur en Anna en kregen een eigen chaletje ter beschikking met uitzicht op de Berufjord, waar mama Annie op één kookplaatje een hele avondmenu uit haar mouw schudde! Het schrijfteam dankt het kookteam!